Sanma ki bülbül açar uçmağa bâl ü perini

Sanma ki bülbül açar uçmağa bâl ü perini
Gün yakıp anı savurmuş göğe hâkisterini

Gözüm ü yüzüm arasında müjem sedd oldu
Ki özümden su çıkıp yumaya hâk-i derini

Mevc-i eşkim görüp ebrûya salar çin ne aceb
Ki suvarmak çıkarır ol kılıcın cevherini

Düştü vasf-i dür-i dendânı ağızdan ağıza
İşitip saldı beyâbâne deniz gevherini

Göz yüzün görmese kanları döker âh n ‘ola
Fitneni başa müşerref kıla göz manzarını

Reşha-i câm bizi tuttu n’ola ger sâki
Gele kurtara bizi ala ayağı terini

Oldu nezzaremize cem’ Fuzûlî etfâl
Gel tutalım bu sipâh ile cünûn kişverini